Nieznośne oczekiwanie

Czekam na korytarzu, aż Olga wyjdzie z łazienki. Deszcz wystukuje na parapecie kolejne niezbyt miarowe odcinki czasu. Palcem śledzę ścieżki wytyczające krople deszczu na zimnej tafli szyby. Jest ciemno, a ja nie mam siły, żeby przejść dwa kroki dalej i zapalić światło. Opieram ciężką głowę o ramę okienną i myślę jak długo jeszcze jestem w stanie ustać na własnych nogach. Powraca piszczenie w uszach i ból mięśni. Nagle słyszę jak otwierają się drzwi za mną od tamtego pokoju w którym odbywała się „sesja”. Ktoś zapala światło i chwilę mrugam aż wzrok przyzwyczai się do ostrej bieli jarzeniówek dookoła mnie. Odwracam się, przywierając plecami do ściany żeby mieć odpowiednią powierzchnię podparcia. Chcę sprawdzić czy to mulat wreszcie postanowił wyjść, ale moim oczom ukazuje się zupełnie inna twarz. Znam go. Czasami widuje go u nas w MSZ’cie. Jeden z przedstawicieli węgierskiej strony pilnującego finansów MFW z grupy wyszechradzkiej. Patrzy w moją stronę i wreszcie podchodzi.

-          Wszystko w porządku???? – pyta jakby uprzejmość w takiej sytuacji była czymś najbardziej naturalnym. – Nie wygląda Pani dobrze.

Wzruszam ramionami mając nadzieję, że odpuści i sobie pójdzie, ale on nadal stoi i chyba oczekuje innej reakcji.

-          Jestem zmęczona, czekam na koleżankę. – odpowiadam wskazując ruchem głowy na łazienkę.

-          Nie widziałem tu Pani wcześniej. Często dorabia sobie Pani w ten sposób???

-          Powiedzmy, że jestem na zastępstwie i nie, nie dorabiam sobie w ten sposób. A Pan często korzysta z usług mojej koleżanki??? – zaczynam celowo ironizować, żeby odpuścił i wreszcie się odczepił.

-          Zawsze, kiedy tylko jestem w Warszawie. Powiedzmy, że pani koleżanka ma dar spełniania konkretnych, bardzo specyficznych zamówień. I jest z tego znana w moim środowisku.

-          Tak, wiem. Kręgi sejmowo rządowe z naszego kraju też doceniają jej talent.

Ucinam. Nie mam ochoty z nim rozmawiać, jestem zbyt zmęczona, żeby bawić się w gierki niedopowiedzeń i niuansów. Po chwili widzę, że zrobiłam błąd bo na jego twarzy maluje się wyraz większego zdziwienia.

-          My się znamy???? Bo szczerze powiedziawszy nie przypominam sobie abyśmy się już kiedyś spotkali, a pamięć mam całkiem dobrą.

-          Nie znamy się. Wiem po prostu że jest pan Węgrem dość często bywającym w Polsce.    

-          Dla ścisłości jestem pół Węgrem pół polakiem. Moja matka była polką. Chyba dlatego mam taki sentyment do polski.

Wreszcie otwierają się drzwi łazienki i wychodzi z nich Olga. Przez chwilę patrzy na mnie marszcząc brwi ze zdziwienia. Potem odwraca się i idzie w stronę wyjścia. Słyszę jej oddalające się kroki na schodach i nie rozumiem co się dzieje, nie rozumiem dlaczego nie podeszła do mnie. Chciałabym wrzasnąć za nią ale zdaje sobie sprawę jak bardzo desperacko by to wyglądało. Facet zdaje się być zadowolony z takiego obrotu sprawy. Podchodzi krok bliżej zmniejszając jak tylko się da dystans między nami, a potem wyciąga dłoń i placami prawej ręki przesuwa po moim lewym ramieniu w dół. Dziwny rodzaj dotyku zarezerwowany dla osób dobrze się znających. Oznaka spoufalenia, która nie powinna mieć miejsca. Patrzę mu prosto w oczy próbując wyrazić wzrokiem całą pogardę jaką teraz do niego odczuwam. Czuje chłód rozprzestrzeniający się od lewego ramienia po całym moim ciele. Jest mi niedobrze. Chcę żeby Olga wróciła i wreszcie zabrała mnie do domu. Facet po dłuższej chwili odsuwa się ode mnie.

-          Myślę, że jeszcze się spotkamy.

-          Mam nadzieję że nie.

Słyszę kroki na schodach i w wyjściowych drzwiach staje Olga.

-          Mała idziemy, taksi czeka.

Te cztery słowa brzmią w moich uszach jak najpiękniejsza melodia na świecie. Olga zauważa, że nie ruszam z miejsca więc podchodzi, pomaga mi oprzeć się o nią i powoli idziemy w stronę schodów.

*          *          *

W domu włączam komórkę i widzę 13 nieodebranych połączeń. Siedem od Szymona, z którym przekładałam już dwa razy spotkania i powinnam oddzwonić, żeby wykazać się odrobiną zainteresowania, ponieważ jest moim drugim podwładnym i teoretycznie jesteśmy związani specyficznym kodeksem postępowania. Pozostałe to telefony od Krzysztofa. Trochę mnie dziwią, bo nie kontaktował się ze mną przez ostanie półtora roku. Upodobania Krzysztofa biją na głowę wszystkich moich dotychczasowych kochanków. Zgadzam się na nie, ponieważ jest lekarzem, a wszystkie „sesje” gwarantują mi spokojny sen bez snów. Czasem to jedyna normalna terapia dla mnie, więc w pewnym sensie uzupełniamy się nawzajem. On dostaje to czego nie dostałby w normalnych warunkach, a ja wreszcie dostaje zasłużony wypoczynek. Zastanawiam się dlaczego odezwał się po tak długim czasie. Zdążyłam już skreślić go z swojego grafika na dobre. Ciekawość krąży przez chwilę z moim krwiobiegiem powodując że zaczynają mnie piec policzki. Palce mnie świerzbią i w końcu naciskam połącz. Nieznośne czekanie na połączenie i słyszę:

-          Izra??? Nawet nie wiesz jak się cieszę że oddzwoniłaś.

-          Szczerze, myślałam że ktoś zwinął Ci komórkę i teraz sprawdza wszystkie stare kontakty.

-          Przepraszam, wiem szmat czasu, ale tak jakoś się ułożyło. – słyszę zniecierpliwienie w jego głosie.

-          To kiedy chcesz się widzieć???

-          Naprawdę, chciałabyś, mogłabyś, zgodziłabyś się???

-          Przecież mnie znasz.

Szymon będzie musiał jeszcze poczekać. Teraz potrzebuję Krzysztofa i jego nietypowej terapii. Obopólnego zjednania nieodczuwania, niepamięci, niebycia – mojej prywatnej nirwany.