Sacrum - Profanum...

Stoję na przystanku tramwajowym i podziwiam magię wschodu słońca. Jest pięknie, feeria barw przed moimi oczami i mgliste wspomnienie jakiegoś dziecięcego naiwnego zachwytu nad cudem przenikania kolorowych świetlistych puchowych obłoków. Nie przeszkadza mi nawet świadomość, że tramwaj się spóźnia i na pewno spóźnię się do pracy. Chłonę ten obraz i zachowuje tuż pod powiekami. W słuchawkach brzmi „Live some beautiful days In a magical place Beautiful loves Perfect and straight” i nie mogę się powstrzymać od uśmiechu. Jestem pewna, że to będzie dobry dzień.

Kiedy docieram do pracy Kryszkowiak wzywa mnie do siebie. Przez kilka minut przygotowuje w myślach elaborat usprawiedliwiający moje 10 minutowe spóźnienie, ale kiedy wchodzę do jego pokoju on nawet jednym słowem o nim nie wspomina, więc oddycham z ulgą i jak posłuszna asystentka nastawiam się na odbiór.

-          Jedziemy do Berlina. – mówi bez wstępów i podaje wydrukowany plan wyjazdu – Zbierz wszystkie materiały jakie mamy dot. Hildebranda Gurlit’a i obrazów zaginionych w czasie drugiej wojny światowej. Część dokumentacji jest zastrzeżona, więc musisz użyć tego. – podaje mi pendriva, na którym jest tzw. elektroniczny klucz do zabezpieczonych plików. –  Wyjeżdżamy jeszcze dziś wieczorem.

-          Muszę się spakować.

-          Wyjdziesz o szesnastej i wrócisz na dwudziestą.

Przez moment widać jak największa zmarszczka na jego czole się pogłębia i zaczynam sobie zdawać sprawę, że tylko raz widziałam u niego taki wyraz twarzy, tuż po tym jak się dowiedział, że jego wnuk miał wypadek. Strasznie mnie korci, żeby zapytać po co tak naprawdę jedziemy, ale wiem, że by mi nie odpowiedział.

I pomimo antypatii jaką darze naszych zachodnich sąsiadów, cieszę się na ten wyjazd. Plan wyjazdu ma pół dnia przerwy co daje mi szanse na wyrwanie się i zrealizowanie własnego „planu”. Po powrocie do swojego pokoju, zamiast grzecznie zacząć przeszukiwać archiwa, otwieram prywatnego e-maila i piszę do Gercharda.

„Zgadnij kto przyjeżdża do Ciebie na weekend???”

*          *          *

Z Gerchardem znamy się od prawie 10 lat. Pamiętam doskonale nasz pierwszy raz, kiedy powietrze wokół nas przesycone hormonami nie pozwalało skupić się na czymkolwiek innym. Jego czarne oczy jak otchłań w których nigdy nie umiałam znaleźć źrenic, wpatrywały się we mnie całymi godzinami i słuchał, zawsze uważnie mnie słuchał. Potem mówił zaledwie kilka słów od których na całym ciele dostawałam gęsiej skórki i dopadaliśmy do swoich ust, spragnieni, wciąż nienasyceni. Byliśmy jak dwa kółka zębate w szwajcarskim zegarku – idealnie pasujące do siebie. Przez chwilę na samym początku znajomości, byłam na takim emocjonalnym haju, że zgodziłam się z nim zamieszkać. Do dziś wymawia mi, że dla mnie na pół roku przeprowadził się do Polski. Nie widzieliśmy się przez ostatnie 4 miesiące i czuję specyficzny rodzaj ekscytacji. Teraz wiem, że będę myśleć o nim cały dzień.    

   

*          *          *

Berlin. Taksówkarz patrzy na mnie w ten specyficzny zatroskany, pełen szacunku sposób, jakby chciał przeprosić, za wszystkie swoje złe uczynki. Jego spojrzenie przypomina mi, że czarny habit jaki mam na sobie jest symbolem cnoty i czystości. Cech, które świadomie przez większość swojego dorosłego życia spycham głęboko w zapomnienie. Próbuje wyobrazić sobie własne zdziwienie, kiedy otworzyłam paczkę od kuriera i zobaczyłam to „wdzianko”. Nie wiem jakim cudem Gerchard zawsze dostaje to czego chce, ale teraz chciał jednej z najbardziej obrazoburczych rzeczy jakiej tylko można chcieć.

Taksówka mija ogród Lust garten i zatrzymuje się na Schlossplatz. Moim oczom ukazuje się Berliner Dom w całej okazałości. Jest piękna. Pomimo swej pechowej historii zachowuje cały blichtr i sakralny charakter przynależny katedrze.

Idę do bocznego wejścia zgodnie z wskazówkami. Drzwi są uchylone co jest znakiem, że wszystko idzie zgodnie z planem. Nie wiem i nie chcę wiedzieć jakim sposobem Gerchard załatwił wejście do katedry w czasie tzw. przerwy technicznej.

Wewnątrz uderza mnie lekko chłodne powietrze i zapach kadzidła. Jakby jeszcze przed paroma minutami odbywało się tu nabożeństwo. Unoszę wzrok i jak zahipnotyzowana oglądam złoto, czerwienie i błękity fresków nad moją głową. Odrywam oczy i poniżej tuż nad ołtarzem podziwiam witraże, wyglądające jakby ktoś namalował obrazy światłem. Sam ołtarz, przepełniony złoceniami i rzeźbami – precyzyjny, a zarazem kruchy kunszt każdej dłoni, fałdy sukni, pukla włosów zapiera dech w piersiach. Trochę tego za dużo, taki ogrom piękna powinno się dawkować. Zadziwia mnie, że pomimo zgaszonych świateł jest tu zupełnie jasno. Mija parę minut zanim przypominam sobie główny cel mojej „wycieczki”.

Siadam w drewnianej ławce, klękam i składam dłonie do modlitwy. Właściwie nie muszę udawać, bo zachwyt nad tym miejscem jest jak najbardziej prawdziwy. Staram się skupić nad dalszym scenariuszem, ale oczy nadal chłoną przepych, który mnie otacza. 

Po kilku minutach czuje na sobie wzrok Garcharda. Odwracam się i widzę jak powoli idzie w moją stronę. Zatrzymuje się przy mojej ławce, klęka obok i ręką chwyta moje udo. Jego dotyk parzy nawet przez grubą warstwę wełny.

-          Idziemy. – mówi cicho, ale stanowczo.

Kiwam głową i idę za nim. Przechodzimy przez nawę główną i skręcamy w lewo. Gerchard przepuszcza mnie pierwszą i pokazuje kierunek. Po chwili wspinamy się schodami prowadzącymi na chór. Jest tuż za mną, łapie mnie w pasie, odchyla kornet i zaczyna całować szyję. Mam ochotę odwrócić się i odwzajemnić, ale jego ramie zakleszcza się unieruchamiając mnie całkowicie. Dreszcz za dreszczem przechodzi mnie od kręgosłupa po opuszki palców. Wreszcie zwalnia uścisk i lekko popycha w stronę wejścia. Organy z tak bliskiej perspektywy wydają się być gargantuiczne. Gerchard jednym ruchem przyciska mnie do drewnianej ściany i zaczyna drążyć językiem wewnątrz moich ust. Lubię jego rozgorączkowanie, pośpiech, ruchy wyrażające tylko jedno pragnienie. Jego instynktowne wyuzdanie. Kuca i czuje jego ciepłe dłonie sunące po moich łydkach, udach, pośladkach. Dwa palce prawej ręki przesuwają się w stronę wnętrza ud. Robi dziwny grymas kiedy natrafia na figi. Wzruszam ramionami. Jego ręce rolują kawałek bawełny w dół po moich nogach i po chwili czuje znów dwa zręczne palce Gercharda. Bawi się całując wrażliwe miejsce na szyi i masując łechtaczkę. Zna moje ciało, aż za dobrze. Szukam jego ust i próbuje wytrącić go z rytmu. Wreszcie odrywa się od mnie, rozpina spodnie i pospiesznie zębami zrywa folie z kondoma, po chwili widzę czarny gruby materiał na jego rękach i unosi mnie lekko wbijając się we mnie jak najgłębiej się da. Moje nogi instynktownie owijają się wokół jego pasa. Czuje jak palą mnie uszy i serce pędzi jak szalone. Poddaję się jego szybkim, naglącym ruchom. Chcę tak bardzo jak on, chce gorączkowo, chce teraz, chce rozkoszy.... Złoto i czerwienie przed moimi oczami zlewają się w jakąś łunę intensywnego światła i moje ciało rozpada się na milion drobnych kawałków, ciągnąc za sobą przeklinającego po niemiecku Gercharda. Puszcza mnie i powoli zsuwam się po drewnianej boazerii. On ląduje obok. Teraz nie widzę już ołtarza ani witraży, nade mną górują potężne złote organy.

-          I za to Cię właśnie lubię mała. – odzywa się nagle Gerchard – jesteś spełnieniem moich najbardziej wyuzdanych zachcianek.

Uśmiecha się do mnie czarująco i czule całuje w czoło.