Koszmary przeszłości część I

Niewiarygodnie ciepła zima zaburza mój prywatny rytm czasu. Wewnętrznie nie umiem się przestawić i trochę tęsknie za dziewiczo białą puchową pierzyną ze śniegu szczelnie zakrywającą brudne chodniki i szare szyby wystawowe. Zima daje się odczuć jedynie w rzadkich podmuchach przeszywającego wiatru. Ten wiatr przenika przez ubranie i czuję zimno wślizgujące się we mnie. Czuje je tuż pod skórą. Jest szaro, mgliście. Ciemność zbliża się bardzo szybko i kiedy docieram do domu wiem, że znów zasłony zaciemniały mieszkanie cały dzień. Nie włączam światła. Pozwalam sobie na podziwianie mojego pokoju pogrążonego w ciemności. Niby ten sam znajomy świat, a jednak inny. Kształty mebli ledwie zarysowane jakąś świetlistą poświatą przebijająca się zza okna. Wokół tylko czernie i szarości. Podchodzę do łóżka i jedynie ściągnąwszy buty kładę się na wznak. Czerń, wszystko pochłania czerń, odpływam.

Widzę jego twarz – piękną twarz. Lekko zarysowana szczęka, jasne niesforne włosy i oczy. Szmaragdowe oczy patrzące na mnie ze spokojem i uwagą. Jest mi ciepło i czuje się bezpieczna. Całkowicie odprężona. Słyszę jego przyspieszony oddech tuż przy moim uchu. Jego ręce pośpiesznie odpinają guziki mojej satynowej bluzki. Całuje mnie mocno, nasze języki wplecione w siebie. A potem jego język gdzieś przy moim karku i oddech, szybki urywany oddech. Cieszy mnie świadomość, że mnie chce, że mnie pożąda. Ja też go chcę. Nie mogę przypomnieć sobie skąd tak dobrze go znam. Te jego duże nieporadne

dłonie i gorące wargi całujące tak zachłannie, tak mocno. Przyjemność miesza się z tą odrobiną szczerej prostej radości i wiem że chce więcej.         

Ze snu wyrywa mnie brzęczący dzwonek komórki. Przez ułamek sekundy jak przez mgłę jeszcze widzę zarys tamtej twarzy, ale zaraz znika w czerni dokoła mnie. Zrezygnowana podnoszę komórkę i odbieram.

-          Hej Maleństwo. – Olga próbuje udawać radosny ton, ale jestem jedyną na świecie osobą, która zna ją i potrafi wyczuć, że to tylko gra.

-          Hej.

-          Spałaś???

-          Troszkę. W pracy mamy sajgon przez Ukrainę, co chwile dorzucają mi kolejne raporty i notki do zredagowania. Wszyscy przerzucają się papierami. Jak wychodzę z biura mam poczucie że zostawiłam za dużo na następny dzień, a i tak padam ze zmęczenia.

-          Dasz radę. Zawsze dajesz radę. Przecież to lubisz. A ja chciałabym wpaść teraz do ciebie bo mam małą prośbę.

-          Jesteś na dole, prawda???

-          Aha, ale nie widziałam światła i chciałam się upewnić że jesteś w domu.

Jestem zmęczona, ale Oldze nie umiem odmawiać. Za dużo wspólnych koszmarów nas łączy, za dobrze się znamy. Zbyt wiele razem przeżyłyśmy. Jest jak siostra, której nigdy nie miałam. Olga jest od mnie starsza o dwa lata i zawsze była przy mnie. Potrafiła godzinami tulić mnie i uspokajać kiedy cały mój świat walił się w gruzy, a ja nie miałam siły walczyć o kolejny dzień. Zawsze była silniejsza od mnie i jej obecność dodawała mi wiary, że nic złego się już stać nie może. Nasza przeszłość wiązała nas mocniej niż jakiekolwiek pokrewieństwo.

Zapalam światło i idę otworzyć drzwi. Olga jest wyższa ode mnie. Ma ciemniejsze włosy i mleczno białą karnacje. Obie mamy niebieskie oczy, ale jej odcień bardziej przypomina jasny błękit u mnie to raczej szaroniebieski. Zawsze kiedy na nią patrzę mam wrażenie, że jest jak żywa laleczka z porcelany. Ściska mnie w progu najmocniej jak umie i po chwili przechodzimy do pokoju.

-          Chcesz coś do picia???

-          Nie, dzięki. – uśmiecha się i już widzę to specyficzne wygięcie ust. Waha się, ale wreszcie odchrząkuje, bierze lekki wdech i zaczyna. – Potrzebuje cię jako obserwatorki.

Nie... nie może mnie o to prosić. Nie o to. Przecież doskonale wie, że nie jestem w stanie znieść takiego widoku. Mechanicznie sięgam do gumki na przegubie i zaczynam ciągnąć i puszczać, ciągnąć i puszczać. Namiastka bólu pozwala mi zachować stoicki spokój na przekór temu co właśnie dzieje się w mojej głowie. Wiem że dziś w nocy wrócą stare koszmary, te które spycham jak najgłębiej do podświadomości. Krzyki, krew, ból i bezsilność, cała ta poharatana cząstka mnie z przeszłości – wróci i będzie mnie męczyć.

-          Nie dam rady. – wreszcie udaje mi się wyszeptać.

Musi widzieć strach w moich oczach, bo natychmiast pochyla się i obejmuje mnie.

-          Dasz, zobaczysz, to nic takiego. Jesteś silniejsza niż ci się wydaje. – zaczyna pocieszająco. – Mała, nie prosiłabym cię, ale obie dziewczyny które się nadają i którym ufam są niedostępne. Jedna złamała rękę, druga wyjechała na bite trzy miesiące. To musisz być Ty.

Ulegam jej, ale strach czai się we mnie bardziej namacalnie niż przez ostatnie dwadzieścia lat. W nocy, we śnie widzę tamtą dziecięcą jeszcze twarz, połamaną na małe kawałki w rozbitym lustrze i krew spływającą powoli z ozdobnej ramy.