Kraina "nigdy nigdy" c.d.

Rozkładana kanapa w kształcie litery „L” na której leży „Możliwość wyspy” i pod oknem widać przeszkloną szafkę z sprzętem audio. Dopiero po chwili widzę głośniki zawieszone w dwóch rogach tuż pod sufitem. Przechodząc z jednego pokoju do drugiego mam wrażenie jakbym przeskakiwała 200 lat w kilka sekund. W łazience otaczają mnie szaro – białe płytki i znów to wrażenie nieskazitelnej czystości. Nawet lustro nad umywalką ma ledwie jeden zaschnięty znak po kropelce wody. Sięgam po duży szary kąpielowy ręcznik z półki wkomponowanej w ścianę obok prysznica i rozbieram się z mokrej sukienki. Otwierając szklane drzwi prysznica zauważam na półeczce żel, którego używam, tuż obok męskiego żelu którym zazwyczaj pachnie Mark. W głowie zaczyna mi migać światełko alarmowe, ale ignoruje je zagłuszając prostymi wytłumaczeniami w stylu: ktoś z jego rodziny używa tego samego żelu, co ja. Rozgrzewam się ciepłą wodą i powoli napięcie spływa ze mnie. Staram się czerpać maksimum przyjemności z tej nie komfortowej sytuacji. Jednak wewnętrzny alarm jak komar w środku nocy nie daje mi spokoju. Po prysznicu otulona w kąpielowy ręcznik zbieram mokre ciuchy i wychodzę z łazienki zostawiając za sobą obłok pary. Mark stoi i majstruje przy laptopie leżącym na parapecie. Wreszcie odwraca się w moją stronę.

-          W dużej szafie powinnaś coś dla siebie znaleźć.

-          Tzn. mogę pożyczyć od Ciebie którąś z koszul od Calvin'a Klein'a??? – zauważam ironicznie.

-          Myślę, że znajdzie się coś odpowiedniejszego niż moja koszula.

-          Może jednak byłbyś tak dobry i mi pomógł. Ni zwykłam grzebać w cudzych szafach.

Przechodzi za mną do dużego pokoju i otwiera drzwi przepastnego mebla z cichym jęknięciem. W środku na kilkunastu wieszakach widzę swoje rzeczy. Nie, nie moje, ale identyczne jak te, które mogłabym wyciągnąć z własnej szafy w własnym mieszkaniu. Sukienki, bluzki, spódnice, nawet mój ulubiony sznurkowy sweter. Na półeczkach tuż obok widzę swoją bieliznę. W ciągu kilku sekund robi mi się potwornie gorąco. Staram się skupić żeby normalnie oddychać, ale nie mogę. Nie umiem. Widzę tylko pulsujący stroboskop gdzieś wewnątrz czaszki i staram się całkowicie skupić żeby zmusić nogi do stania w tym samym miejscu, żeby jakoś zneutralizować odruch ucieczki.

-          Po co trzymasz w szafie moje rzeczy? – pytam najbardziej spokojnie jak umiem choć nadal słyszą delikatne drżenie własnego głosu.

-          Na wszelki wypadek. – uśmiecha się niewinnie i sama nie wiem czy tylko udaje czy naprawdę nie rozumie jak to wygląda.

-          Mark mnie tu nigdy nie powinno być. Rozumiesz….. NIGDY!!!!

-          Ale jesteś. – i znów uśmiecha się jak mały chłopiec. – Sama wiesz, że od dłuższego czasu to już nie jest układ. Przecież to czułaś. Musiałaś czuć.

Łapie mnie w pasie jedną ręką i przytula do siebie tak że przez chwilę nie mogę oddychać. I co ja mam mu powiedzieć? W jaki sposób wytłumaczyć? Dziś i tak niczego nie zrozumie.

-          Jesteś tutaj, jesteś ze mną. Tak długo na to czekałem. – zaczyna szeptać i wdychać zapach moich mokrych włosów.

Nie mam siły mu się opierać. Nagle czuję się zmęczona. Potwornie zmęczona. Poddaje się jego pocałunkom, oddechom i powolnym palcom. Nie ma we mnie krzty woli walki. Całuje mnie coraz bardziej natarczywie, więc rewanżuje mu się tym samym. Bierze mnie na ręce i niesie do mniejszego pokoju na kanapę. Czuje się trochę jak bezwolna kukiełka, której sznurki to odruchy ciała zupełnie pozbawione woli rozumu.