Stalker

Zbiegam po schodach najszybciej jak umiem. Spóźnię się, wiem, że się spóźnię. Cholerny budzik nie zadzwonił akurat dzisiaj. Nawet gdybym wszędzie miała zielone i czysty przejazd nie zdążę przed odprawą. Żołądek wariuje mi od dwóch dni, bo wszelkie poważniejsze zmiany w resorcie przypominają drzeworyt Bielskiego „Bitwa na Psim Polu”. I doskonale zdaję sobie sprawę jak bardzo trzeba będzie uważać przez kolejne parę tygodni na każde wypowiedziane słowo i każdy najmniejszy gest – istne pole minowe. A ja właśnie zaliczam pierwszą wpadkę – spóźniam się na oficjalne przedstawienie następcy Kryszkowiaka. Pokonuje ostatnie piętro próbując wyłuskać z plecaka klucz do roweru i całym impetem wpadam na swojego stalker’a.

-          Musimy porozmawiać.

Serce przyspiesza rytm do tego stopnia że wyraźnie słyszę dudnienie.

-          Nic nie musimy. Nie mam czasu, już jestem spóźniona. – krótko, stanowczo, rozkazująco. Odpycham go próbując utorować sobie drogę, ale łapie mnie za ramie zakleszczając rękę prawie boleśnie i wymusza żebym choć na ułamek sekundy się zatrzymała. – Odczep się wreszcie ode mnie, naprawdę nie mam czasu.

-          Zaczynasz o ósmej. Odwiozę Cię, wiem jak jechać, żebyś zdążyła. – znów używa tego miękkiego tonu jakby mówił do małego dziecka, ale jego palce wciąż boleśnie wbijają się w moją skórę. Mój mózg odbiera sprzeczne sygnały i zaczynam się wahać.

Nie jestem pewna czy to dobra decyzja, ale kiwam głową zgadzając się na podwiezienie.

Jego samochód stoi tuż pod moją bramą. Słońce już mocno grzeje i w powietrzu wyczuwa się nadchodzący szybko upał. Przymykam oczy i nadal promienne kręgi wirują pod moimi powiekami. Przypomina mi się jeden z cyklu obrazów „Katedra w Rouen” Moneta, na którym front kościoła, aż jarzy się żółtymi i białymi refleksami. Przesycony światłem – drażni oczy wdzierając się do podświadomości.

Czuję się dziwnie. Jakbym łamała kolejne tabu. Chciałam tego faceta wymazać z pamięci. Chciałam zapomnieć. Zakwalifikować jako jednorazowe szaleństwo rozpływające się wspomnieniach niczym królik wkładany do zaczarowanego cylindra. Jeżeli zacznę z nim rozmawiać nie będzie odwrotu. Za dużo połączeń z teraźniejszością zniweluje efekt rozmytej mgiełki wspomnienia.

-          Czy mógłbym się z Tobą umówić i spokojnie porozmawiać? – pyta, kiedy mijamy pierwszy zakręt.

-          A jest co omawiać??? – wzruszam ramionami.

Patrzy przed siebie na drogę, ale jego szczęka zaczyna lekko drgać. Nie takiej odpowiedzi się spodziewał. Widać że ta sytuacja go męczy. Nie wiem czego chcę, czego oczekuje, ale na pewno chciałby przejąć ster i prowadzić, a ja ewidentnie nie pozwalam mu narzucać jego scenariusza.

-          Obserwuję Cię już od jakiegoś czasu i znam Twoje nawyki. – znów ten ciepły ton głosu. – Rozumiem, że jestem dla Ciebie kimś w rodzaju intruza wkraczającego na teren ściśle prywatny, ale chyba zdajesz sobie sprawę, że to co się wydarzyło, dosyć mocno zmieniło charakter naszej znajomości.

-          Jakiej znajomości????!!!! Człowieku, łaziłeś za mną krok w krok. Prześladowca nie kwalifikuje się w moim pojmowaniu jako ZNAJOMY!!!! – emocje zaczynają we mnie wrzeć i nie umiem się już powstrzymać. – Przez Ciebie się zapomniałam. Pierwszy raz od długiego czasu, zachowałam się jak nieodpowiedzialna smarkula. Nie wiem czego ode mnie chcesz!!!! Nie wiem po co za mną łazisz!!!! – mój krzyk wibruje nieprzyjemnie w małej przestrzeni samochodu.

-          Przepraszam. Nie tak to miało wyglądać. – na chwilę odwraca głowę i patrzy mi prosto w oczy. Wiem, że mówi prawdę. Wiem, że żałuje. Ale nadal nie wiem, czy chcę to ciągnąć dalej.

Dojeżdżamy na aleje Szucha i parkuje po przeciwnej stronie budynku. Oddycham z ulgą patrząc na zegarek. Jest za siedem ósma, więc spokojnie zdążę na odprawę.

-          Bardzo zależy mi na spotkaniu i rozmowie.

-          Zastanowię się. – odwracam się w stronę drzwi auta, ale czuję delikatny uścisk zimnych palców na karku. Kiedy odwracam twarz trafiam na jego miękkie usta. Pocałunek mnie poraża – jakby nagle cały zgromadzony we mnie ucisk wściekłości rozpuścił się w miłym cieple gdzieś w okolicy kręgosłupa.

Jestem zbyt skołowana, żeby prawidłowo zareagować. Wysiadam raptownie, szybko zatrzaskując za sobą drzwi i przebiegam przez ulicę